Hans Christian Andersen is een meester van het sprookje en zijn vertellingen genieten bekendheid over de hele wereld. Hij is ook schrijver van toneelstukken, novellen, gedichten, reisverhalen en drie autobiografieën.

Terwijl veel van het laatste buiten Denemarken nauwelijks bekendheid geniet, behoren zijn sprookjes tot de meeste vertaalde werken in de hele literatuurgeschiedenis. Tot op de dag van vandaag worden veel van zijn pennevruchten bewerkt tot films, voorstellingen en andere produkten.

Andersen werd geboren in de achterbuurten van Odense op het eiland Funen in Denemarken. Ondanks zijn geringe afkomst kwam Andersen in contact met de burgerij van Kopenhagen, werd hij een vertrouwde gast op de grote Deense landgoederen en in de paleizen van koningen en prinsen door heel Europa. Zijn relatie met andere Europese kunstenaars, geleerden en het volledige cultuurgebeuren van Europa in die dagen was een grote inspiratiebron voor hem. De moderne uitgaven van zijn correspondentie en dagboeken geven een uitgebreide kijk op zijn leven en zijn complexe persoonlijkheid. Andersens sprookjes en vertellingen - totaal ongeveer 190, geschreven tussen 1835 en 1872 - richten zich zowel op volwassen lezers als op kinderen en zijn qua stijl en thematiek zeer origineel. Ofschoon Andersen zijn wortels heeft in de Romantiek is hij een moderne geest. Juist in zijn eigen tijd. Dit dankt hij onder meer aan zijn sociale ervaringen, zijn psychologisch inzicht, het geloof in de vooruitgang en de industriële ontwikkeling. De bijzondere kwaliteit van zijn sprookjes ligt in de beheerste combinatie van poëzie, fantasie en alledaagse werkelijkheid.

Veel vertellingen van Andersen zijn een mix van dagelijkse beslommeringen en fantasie. Aan dieren, maar vaak ook aan levenloze dingen worden menselijke (volwassen) eigenschappen toegekend. Dit maakt sommige sprookjes wat minder geschikt voor kleuters omdat de fantasie wordt overvleugeld door "grote mensen zaken".